طبقه‌بندی مسافران

طبقه‌بندی ارائه شده از گردشگران در نمودار زیر نشان دهنده ی تمایز بین ساکنان محلی و بازدیدکنندگان و علاقه‌مندی‌های سفر از دیدگاه مسافران و سایر افراد است. این نمودار هم‌چنین قرار گرفتن مسافران یک روزه و تاجران در حیطه‌ی گردشگری و سفر را نشان می‌دهد.

استرالیا

سازمان اقتصاد صنعتی استرالیا، در تعریف خود از گردشگر، محدودیت‌هایی را در خصوص مدت اقامت و مسافت اعلام کرده‌است. طبق تعریف آن‌ها «گردشگر شخصی است که از مکانی که دست کم ۴۰ کیلومتر از محل سکونت خود فاصله دارد به مدت حداقل ۲۴ ساعت و حداکثر یک سال بازدید کند».

انگلستان

هیئت گردشگری انگلستان، اسکاتلند و ایرلند شمالی از تحقیقات گردشگری انجمن تحقیقات گردشگری بریتانیا حمایت می‌کنند. این انجمن به بررسی سفرهایی می‌پردازد که یک شب یا بیشتر به طول می‌انجامد. این سفرها عبارتند از:

کانادا

در تحقیقاتی که انجمن تحقیقات گردشگری کانادا تحت عنوان فصلی با نمونه‌ی آماری انجام می‌دهد و از سال ۱۹۷۸ آغاز شده‌است ویژگی‌های بازدید همان ویژگی‌های ارائه شده‌ی ایالات متحده آمریکا برشمرده شدند.

ایالات متحده امریکا

شورای غربی تحقیقات سفر در سال ۱۹۶۳ اصطلاح بازدیدکننده و بازدید را به کار برد. از طرفی، کمیسیون بررسی منابع گردشگری نیز در سال ۱۹۷۳ واژه‌ی گردشگر را تعریف کرد:

واژه‌شناسی مسافر در گردشگری بین‌المللی

برای بررسی تعریف گردشگری، بررسی مفهوم مسافر مقدم است. مسافر به هر کسی تلقی می‌شود که بین دو کشور یا مقصد در یک کشور سفر می‌کند.

سازمان جهانی گردشگری به بررسی مفهوم گردشگری در حوزه‌ای فراتر از تعاریف کلیشه‌ای تعطیلات پرداخته‌است. تعریفی که رسما پذیرفته شده‌است و به این صورت است:

فعالیت‌هایی که شخص در طی سفر و در زمان اقامت در محلی به جز محیط متعارف خود به مدت کمکتر از یک سال متوالی و با اهدافی چون گذراندن اوقات فراغت، کسب و کار و غیره انجام می‌دهد. اصطلاح محیط متعارف (معمول) جابه‌جایی‌هایی بین محیط‌های سکونت معمول و سفرهای منظم و عادی بین محل اقامت و محیط کار را شامل نمی‌شود.

• گردشگری بین‌المللی؛
  الف)گردشگری ورودی: بازدید ساکنان دیگر کشورها از یک کشور؛

ب)گردشگری خروجی: بازدید ساکنان یک کشور از کشوری دیگر؛

• گردشگری داخلی: بازدید ساکنان یک کشور و کشورهای دیگر از کشور مقصد؛
• گردشگری درون مرزی: بازدید ساکنان یک کشور از کشور خودشان؛
• گردشگری ملی: گردشگری داخلی به همراه گردشگری خروجی.

منبع:گلدنر. چارلز. آر؛ ریچی. ج. آر (۱۳۹۲)؛ شناخت صنعت گردشگری اصول، رویه‌ها و رویکردها؛ انتشارات مهکامه ۱۳۹۲؛ صص ۲۴-۲۵

هنگامی که سخن از گردشگری به میان می‌آید، ذهن ما ناخودآگاه به کسانی معطوف می‌شود که برای دیدن جاذبه‌ای خاص، دیدار دوستان و اقوام، گذراندن تعطیلات و اوقات فراغت به سفر می‌روند. آن‌ها ممکن است اوقات فراغت خود را با شرکت در فعالیت‌های ورزشی، دوچرخه‌سواری، اسب‌دوانی، آواز خواندن، مطالعه کردن و قدم زدن در ساحل یا صرفا لذت بردن از طبیعت سپری کنند. البته اگر

صنعت گردشگری با رشد پویا، فعالیت‌های جدید، مقصدهای جدید، فناوری‌های جدید، بازارهای جدید و تغییرات سریع همراه است. گردشگران بی‌شماری در سراسر جهان در قالب بسته‌های مسافرتی و با کشتی‌های تفریحی و فعالیت‌های ماجراجویانه و برنامه‌های جذاب در حال سفرند.

تحقق گردشگری مستلزم فاصله گرفتن از محیط معمول زندگی است. از این رو حرکت و جابه‌جایی را باید یکی از مولفه‌های اصلی گردشگری دانست. همان‌گونه که سیستم گردش خون در بدن اکسیژن و مواد غذایی را به سلول‌ها رسانده و مواد زائد را دفع می‌کند، حمل و نقل در گردشگری نیز گردشگر را به مقصد رسانده و به مبداء بازمی‌گرداند و ضامن حیات سیستم گردشگری است چرا که هیچ سفریبدون جابه‌جایی محقق نمی‌شود. این جابه‌جایی از طریق شیوه‌های مختلف حمل‌ونقل انجام می‌شود. همان‌طور که کولیر (۱۹۹۴) نیز اشاره دادر، حمل و نقل سه نیاز گردشگر را برطرف می‌کند: