رویکرد مفهومی به توسعه گردشگری پایدار، تنظیم شده توسط اتحادیه حفاظت جهانی[1] شامل چهار رکن اصلی زیر می‌شود (سازمان جهانی گردشگری):
1)پایداری بوم‌شناسانه: با حفاظت از فرایندهای اصولی بوم‌شناسانه یعنی فرایندهای تنوع زیستی و منابع زیستی، سازگار است.
2)پایداری فرهنگی: توسعه، احاطه مردم بر زندگی‌اشان را افزایش داده و با فرهنگ و ارزش آنها هماهنگ بوده و هدایت جامعه را تقویت و حفاظت می‌کند.
3)پایداری اقتصادی: توسعه از نظر اقتصادی مؤثر بوده و منابع بطوری اداره می‌شوند که قادر باشند نسل‌های آینده را تأمین کنند.
4)پایداری محلی: توسعه برای منفعت رساندن به جوامع محلی طراحی شده و منافع را بر مرکب و کارهای محلی، پایدار می‌کند. (اِجِل، 1388: 41- 40).
- گردشگری پایدار: از جمله گردشگری زیست‌بوم، گردشگری ماجراجویانه، گردش‌های آموزشی، گردشگری فرهنگی و گردشگری میراثی، به شدت در حال رشد است برای مثال 40 تا 60 درصد گردشگران جهان «سفر کرده تا از طبیعت لذت برده و آن را تحسین کنند.» از آن مهم‌تر اینکه، چنین گردشگرانی مسافرت‌های دورتری را برگزیده و پول بیشتری می‌پردازند (اِجِل، 1388: 59). از جمله یکی از مهم ترین و مؤثرترین برنامه‌های انجام شده در زمینه توسعه گردشگری پایدار در کشور اتریش، برنامه «دهکده سبز» است. هدف این طراحی و اجرای این برنامه، تطبیق اصول پایداری با تقاضای رو به رشد گردشگری و ایجاد هماهنگی بین این عوامل است. بر اساس طرح دهکده سبز، شرایط مناسبی فراهم می‌شود تا برای ایجاد نظام حرارتی مناسب از صفحات خورشیدی استفاده شود. به منظور حذف سر و صدا و دود پارکینگ‌ها، ساخت بناهای بیشتر از سه طبقه محدود شده است. این مناطق حداقل 80 متر دورتر از ساختمان‌ها احداث می‌شوند. مسیرهای وسایل نقلیه حداقل در 2 کیلومتری دهکده سبز ساخته می‌شوند و ترافیک وسایل نقلیه در دهکده سبز محدود می‌شود و مواد زاید نیز بازیافت می‌شوند، ساختمان‌سازی فقط به منطق شهری محدود می‌شود. کشت تک محصولی در اراضی کشاورزی نزدیک به دهکده حذف شده است. برای صنعتگران پایدار، امتیازات ویژه‌ای در نظر گرفته شده و در ساخت هتل‌ها از مصالح طبیعی استفاد می‌شود، تمهیداتی اتخاذ شده تا کشاورزان، محصولات خود را در سطح محلی به فروش برسانند و استفاده از مواد دارویی طبیعی بومی نیز در سطح جامعه رواج بیابد. تصور بر این است که چنین اصولی هم برای جامعه و هم برای صنعت گردشگری سودمند خواهد بود (دیوید ای فنل، 1385: ص 49- 50). (رضوانی، 1387: 234).
[1] World conservation union
