آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش.

شهرستان قاينات سرزمين طلاي سرخ زعفران در شمال استان خراسان جنوبی قرار گرفته‌است. بر اساس شواهد و یافته های باستان شناسی، سابقه استقرار و سکونت بشر در غار خونیک واقع در 18 کیلومتری جنوب قاین به 12 تا 20 هزار سال پیش از میلاد بازمیگردد. قاین از شهرهای کهن و تاریخی استان خراسان جنوبی است و به استناد متون تاریخی سابقه آن به پیش از اسلام می رسد. این شهر در دوره ساسانی دارای اهمیت فراوانی بوده است. قاین در دوره اسلامی بزرگترین شهر قهستان بوده و به دلیل قرار گرفتن در مسیر راه های مهم تجاری سیستان و کرمان و سواحل دریای عمان به (سنگ بست)، همیشه دارای اهمیت بوده است.

پیشینه ی  روستای قله زو به سالیان بسیار طولانی باز می گردد. در حال حاضر اهالی روستا بازماندگان  دوران نادر شاه می باشند. در دوران پعد از نادرشاه افشار بیشتر زندگی خان نشینی و ارباب رعیتی بوده است. روستا از نظر ترکیب جمعیتی و زبانی بسیار شگفت انگیز است. جمعیت شامل طایفه بیات اصفهان، ینگجه رومیان و اردلان کرمانشاه می باشد. گویی شاه افشار هریک از طوایف را از گوشه ای فرا خوانده بوده است.

چشمه آب گرم مرتضی علی با داشتن چشمه‌های جوشان با دو نوع آب سرد و گرم کنار هم در دل کویر ایران زمین در مسیر گردشگری روستای خرو و در فاصله ۲۷ کیلومتری شهر طبس واقع شده‌است.

شهر در زوزن که روزگاری دارای جلال و شکوه بوده، برای زمان طولانی بنایی باشکوه و منحصر به فرد را در خود جای داده است. مسجد ملک زوزن مربوط به قرن ۷ هجری قمری، واقع در شهرستان خواف، دارای آجرکاری و کاشیکاری های بسیار ارزشمند و زیبا می‌باشد. این مکان در تاریخ ۲۰ بهمن ۱۳۱۸ با شمارهٔ ثبت ۳۴۰ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. مسجد ملک زوزن به سبک خراسانی ساخته شده است و توسط  ملک قوام الدین زوزنی، بر بقایای مسجد قبلی، در سال ۶۱۶ هجری بنا نهاده شده است. طبق بررسی های باستان شناسان در شهر تاریخی زوزن، آثاری از قرون اولیه اسلام تا دوران ایلخانی کشف شده است که بیانگر قدمت تاریخی این محدوده می‌باشد. بیشتر آثار بدست آمده در شهر تاریخی زوزن متعلق به قرون ۴ تا ۷ ه‍.ق است. این شهر در ۳۰  شهریور ۱۳۷۸ با شمارهٔ ثبت ۲۴۲۱ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده ‌است.

مقبره ی خواجه ربیع متعلق به دوران صفویه در شهر مقدس مشهد می باشد. این مقبره در انتهای خیابان خواجه ربیع قرار دارد و در تاریخ ۱۵ دیماه ۱۳۱۰ به شماره ی ۱۴۲ به ثبت آثار ملی ایران درآمده است. این ساختمان در دوران صفویه  به توصیه ی شیخ بهایی و به دستور شاه عباس صفوی ساخته شده است.