اغلب آنها از چوب ساخته و روی آنها آهنکوب شدهاست. از روزگاران کهن معماران ایرانی تلاش میکردند که درگاهها را به صورت مستطیل ساده درآورند، تا باز و بسته شدن در را آسان کنند؛ به همین جهت میان در و روزن بالای آن کلاف چوبی مینهادند که علاوه بر استوار کردن بنا نقش چپیله یا به اصطلاح امروز نعل درگاه را بازی میکرده و جای در به صورت درگاهی چهارگوش و ساده درمیآمدهاست. در معماری پارسی سردرب گاهها با یک پاره سنگ یکپارچه پوشیده میشد و در سبک پارتی هم در زیر چپیله نالی روی درگاهها کالغپر و شاخک چهار چوب جای میگرفته. در بناهای عهد اسلام ایران هم هرجادر و دروازه دیده میشود با کلاف چوبی به صورت ساده مستطیل درآمده؛ کهنترین دری که از آغاز اسلام به جای مانده بود در دروازه مهریز یزد بود.
مسجد جامع نیشابور (سازه هزارو چهار صدو هشتادو چهار میلادی )بزرگترین مسجد در شهرستان نیشابور و کهنترین سازهٔ بهجامانده در نیشابور امروزین است که کاربریاش تغییر نکرده است برجستگی معماری آن، ایوان مرکزیاش است که بیست متر بلندا دارد.
منبع: پیرنیا، محمد کریم، آشنایی با معماری اسلامی ایران. چاپ دوازدهم سعدی بهار ۱۳۸۷
The oldest examples of doors and windows in Iran's architecture can be found in the role of castles in the works of the Sharukhin period. Most of them are made of wood and they are made of zinc. From ancient times, Iranian architects were trying to turn the ports into a simple rectangle to facilitate opening and closing; therefore, in the middle of the ridge above it was a wooden bundle that, in addition to building the building, the role of the chalice, or so-called today The harbor played the port and replaced it as a quadrangle bar. In the Persian architecture, the banners were covered with a single piece of stone, and in the style of the party, under the chalice of Nali, on the portals was a collage and a tent. In the buildings of the Islamic Covenant of Islam, everywhere and the gates can be seen with a wooden coil simply rectangular; the oldest door that was from the beginning of Islam was at the gate of Mehriz Yazd.